Alle goede dingen komen langzaam

Onze buurman, een vriendelijke heer van boven de zeventig, is ooit met zijn vrouw en kinderen als uitgenodigde politieke vluchteling naar Nederland gekomen. Toen ik dit hoorde, kwam er meteen een gedachte in mij op: wat zou het bijzonder zijn om hem een cadeau van ‘verhalen van mijn dierbaren’ te geven. Dit kwam door mijn belangstelling voor zijn verhaal. Tevens besefte ik hoe het later waardevol zou kunnen zijn voor zijn kleinkinderen.

Zijn kleinkinderen zijn nog jong. Wellicht is het nog te vroeg om ze nu al te belasten met de zware verhalen van hun grootouders. Momenteel staan zij, waarschijnlijk, niet stil bij de moeilijke beslissingen en uitdagingen die hun grootouders hebben moeten doorstaan om vandaag de dag hier in ballingschap te verblijven. Maar tegelijkertijd zou dit, wellicht, het perfecte moment zijn om zijn verhaal vast te leggen voor wanneer zijn kleinkinderen daar wel klaar voor zijn.

Het blijft voor mij echter een kwestie van zorgvuldig balanceren. Ik liep daarom een tijdje rond, met deze gedachten. Op het gegeven moment besloot ik, voorzichtig, mijn buurman eerst een e-mail te sturen, waarin ik het concept van ‘verhalen van mijn dierbaren’ kort uitlegde. Tot mijn vreugde raakte hij meteen enthousiast en wilde hij graag een afspraak maken om meer over het concept te weten te komen. Tijdens ons gesprek kwamen allerlei vragen en de essentie van zijn verhalen naar boven. Hij vroeg aan mij welk verhaal hij dan zou moeten vertellen? Ik beantwoorde hem dat het een verhaal kon zijn waar hij veel waarde aan hechtte. Zulke verhalen zijn meestal onvoorstelbaar voor anderen, vandaar mijn verzoek gericht aan hem.

Toen zag ik aan hem dat hij, in gedachten, druk bezig was met het overwegen van verschillende verhalen. Ik kan me het heel goed voorstellen dat het, in zulke situaties, heel moeilijk is om een keuze te kunnen maken. Tot nu toe is het ons niet gelukt om een opname-afspraak te maken. Naar mijn mening komt dit door zijn intensieve leven in de ballingschap. Dit is, min of meer, te zien zowel aan zijn familiare als zijn sociale betrokkenheid en vooral zijn verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van mens en maatschappij.

Wanneer we elkaar daarna tegenkomen, zegt hij steevast, dan wel in zijn humoristische en wijze taalgebruik: “Ik ben je cadeau niet vergeten maar alle goede dingen komen langzaam.” Zijn woorden raken me telkens weer. Het herinnert me eraan dat sommige verhalen tijd nodig hebben om verteld te kunnen worden. Het vertellingsproces is dus net zo waardevol als het uiteindelijke verhaal zelf. De wachtenprocedure is, wellicht, ook het onderdeel van het cadeau. Wanneer de tijd rijp is, zal zijn verhaal klaar zijn om gedeeld te worden. Wie weet!